Przepraszam, smoku

Jak to jest, że mała L. wciąż gdzieś nosi ze sobą te bajki-poczytajki, a starsze dziecię uważa je za najfajniejsze ze wszystkich, bo bardzo poręczne, a tu na blogu wciąż o nich tak mało?  Musimy zdecydowanie to nadrobić. Przecież opowiastki z powszechnie lubianej serii Poczytaj mi mamo, stanowiły również integralną część mojego dzieciństwa. Pierwsze przygody z czytaniem. Szkolna biblioteka. Odbijanie ilustracji przez papier śniadaniowy na szybie...

W niektórych starszych egzemplarzach, które odzyskuję z niebytu, do dzisiaj zachował się ślad długopisu odwzorowującego kontur postaci, najpewniej przez kalkę. I choć szkoda czasem pozakreślanych stronic, to uśmiecham się do tych wspomnień i śladów pierwszego kontaktu dziecka z lekturą.

Seria ta budzi pozytywne emocje zarówno u małych dzieci, jak i ich rodziców. Pociąga w niej przede wszystkim uniwersalna koncepcja czytania wspólnie z dzieckiem, co jest gwarancją dawania sobie czasu na bycie razem.

U nas na topie Przepraszam smoku Wiery Badalskiej (Nasza Księgarnia 1982, wyd.II) To odwołująca się do dawnych legend rycerskich historia o groźnym smoku i, uwaga, niezwykle uprzejmym rycerzu, który w kulturalny sposób rozprawia się z gadziną.

Przesympatyczne ilustracje Marii Uszackiej dodają "poczytajce" wigoru.

Na dokładkę serwujemy sobie zabawną historyjkę, dla odmiany, o łagodnym smoku, który ani myślał zjadać owce, zionąć ogniem czy wdawać się w bójki. Wręcz przeciwnie, ten bohater nie skrzywdziłby nawet muchy, za to bardzo lubił spać i zjadać łakocie. Potrafił nawet zaprzyjaźnić się z małym chłopcem. Cóż z tego, skoro lud postanawia się go jednak pozbyć?

Bajkę tę, na podstawie utworu Kennetha Grahame'a napisał Lesley Sims, a znajdziecie ją w zbiorze pod tytułem Bajeczki do poduszki (Wydawnictwo Olesiejuk 2011). Tłumaczyła Katarzyna Wężyk.

Satyryczne obrazki (Fred Blunt) miały wzięcie wśród naszych pociech, mających za moment przeobrazić się w miłych rycerzy lub miłe smoki  (i na odwrót).

Rodzeństwo zgodnym chórkiem odrzekło, że smok ma być koniecznie groźny. Zabraliśmy się do dzieła, by i tym razem, z tego co zachomikowane w domu, stworzyć zielonego potwora.

Użyliśmy kartonowych pudełek na głowę i korpus, owijając je zielonym papierem pakunkowym (nie polecam ze względu na krótką żywotność, chyba, że o to właśnie chodzi, by smoka pokonać;)

Wykonanie smoka nie zajmuje sporo czasu a przyjemność zabawy jest zapewniona. 

Oczy z nakrętek, grzbiet i ogon z brystolu. Języki ognia z pociętej przez syna pianki i już:

Podobnie gładko poszło ze zbroją rycerską, karton to podstawa. Syn miał tu wolną rękę, a tato pomógł wyciąć miecz z grubszej tektury. Posypały się zamówienia na dodatki. Przy koniu jednak wyhamowaliśmy trochę;) Został więc rycerzom ten na biegunach:)

                                                                  Rycerz Oko smoka

Najpierw smokiem zajęła się czule Lidia. Przytulała. Fruwała z nim. Sprawdziło się również: - Dzień dobry, smoku!  - podczas wspólnego śniadania. W paszczy smoka lądowały chrupki zbożowe i serwowano mu herbatkę w filiżance.

Los jednak przeznaczył go do innych zadań. W ferworze walk ojcowsko-synowskich oraz kuzynowskich smok stracił jedno oko, potem odpadł mu ogon, aż wreszcie padł śmiercią tragiczną.

Pozostaje mi tylko powiedziec w tym miejscu: - Przepraszam, smoku. Następnym razem chyba cię ... uszyję;)

****

Rozmowa matki prasującej z synem:

- K., zanieś swoje rzeczy do pokoju.

- Ale ja nie jestem miłym rycerzem!

- Hmmm, zaraz ja nie będę miłą mamą.

****

Wpis zbierający wszystkie posty uczestników projektu TUTAJ